Marcel Dzama’dan 5 Albüm Önerisi

Kanadalı sanatçı Marcel Dzama, Pera Müzesi’ndeki Ay Işığıyla Dans sergisinin üretim sürecinde en çok dinlediği beş albümü seçti. Post-punk derinliklerinden folk tınılarına uzanan bu liste, sanatçının görsel dünyasını besleyen seslere ışık tutuyor.

Public Image Ltd. – Metal Box (1979)
Dzama’nın “gelmiş geçmiş en sevdiğim albüm” dediği bu deneysel post-punk klasiği, sanatçının hem sanat okulunda ürettiği videolarında hem de sonrasında pek çok işinde eşlikçi bir ses olarak yer bulmuş. Dzama, bu albümü geleceğe yazılmış bir film müziği olarak nitelendiriyor.

 

Neil Young – On the Beach (1974)
Moral bozucu, ama iyi bir anlamda… Dzama, bu albümün, sergide yer alan pek çok eserini üretirken arka planda çaldığını söylüyor. Sessiz bir iç yolculuk gibi.

Nina Simone – To Love Somebody (1969)
Dzama, büyük bir Bob Dylan hayranı olarak Simone “cover’larının” özgünlerinden daha etkileyici olduğunu söylerken, aynı zamanda bu albümü bir tür direniş ilhamı olarak görüyor.

Charlie Megira – Tomorrow’s Gone (2019)
Erken kaybettiğimiz bir yetenek. Dzama’nın “en sevdiğim şarkılardan biri” dediği başlık parçasıyla öne çıkan albüm, videoları için de görsel anlatımı zenginleştiren bir atmosfer yaratıyor. Ayrıca resim yaparken dinlemek için harika bir albüm olduğunu söylüyor.

Joakim Åhlund & Jockum Nordström – Dracula’s Son (2017)
İsveçli iki sanatçının ortak üretimi olan Dracula’s Son albümünden bahsederken sanatçı, Dracula ile benzer saatlerde hayatını sürdürdüğünün altına çiziyor. Aynı zamanda arkadaşı olan Nordström’ü da bir gitarist ve harika bir görsel sanatçı olarak övüyor.