Yönetmen: Gianni Borgna, Enrico Menduni
İtalya, Fas, 77’, 2013, siyah-beyaz
İtalyanca Türkçe altyazıyla
Film, Pasolini’nin Afrika’ya olan aşkının yanı sıra memleketi Friuli ve Roma’nın civarındaki köylerde boşuna aradığı köy hayatının sahiciliği ile devrimci gücü burada bulma umudunu irdeliyor. Bu yıpranmış ve sonsuz sınırları olan, şairin kendi sözleriyle, ilk filmi Dilenci’de tasvir ettiği varoşların aynısında doğmuş bir Afrika’ydı. Kehanet buradan yola çıkıyor: Bir zamanlar Roma’nın lümpen proletaryasının yaşadığı yerler bugün Avrupa Birliği’nin dışından gelen binlerce mülteci ile dolu. Kral Oedipus, Afrikalı Orestiade için notlar ve Paris’te Matta’ya göre İncil üzerine Jean-Paul Sartre ile yaptığı sohbet, şairin Afrika sevgisini kanıtlıyor. Ancak hepsinden önemlisi Öfke’de, Afrika’yı taşıdığı tüm adaletsizlik izleri ve umut ışıklarıyla beraber resmediyordu. Yine de hayal kırıklığı kaçınılmazdı: Afrika, giderilmesi imkansız karşıtlıklarla dolu bir kutu gibiydi ve içinden yozlaşma, diktatörlükler, geçmişten ve günümüzden katliamlar patlak veriyordu. Vahşet dolu katliamların siyah beyaz görüntüleri, Pasolini’nin temiz ve sade görüntüleriyle zıtlık yaratıyordu. Pasolini’nin gözlemlerinin kehanete benzer niteliği bugün bizleri hala rahatsız ediyor, özellikle de -gerçekleşmeye başlamasından otuz yıl önce- Afrikalıların köhne teknelerle toplu göçü ve İtalya’yı “fethedişini” tarif ederken. Ancak kahinin kaderinde, Dilenci’de olduğu gibi, erken ölüm varmış; filmin başlangıcı ve trajik sonu da buna ithaf edilmiş.
“Portre insanlık durumunun dışından ve de içinden bahseder, bir kişinin fiziği kadar psikolojisini de yansıtır –ya da yansıtmalıdır.”
Çölde gece sakindi. Fareler bile ortalıkta yoktu. Karanlığın içinde birkaç LED yanıp sönüyor, dönüp duran bir fanın sesi sonsuz boşluğu dolduruyordu. Sessizliği bölen konuşma hiçbir yere varmıyor gibiydi.
Deniz hamamından plaja geçiş ise bir devrim niteliğindeydi. Rus ihtilalinde ülkelerinden kaçan Beyaz Ruslar, İstanbul’da pek çok dönüşüme neden olmuşlardı, bunlardan en önemlisi de halkın denizle buluşmasına vesile olan plaj alışkanlıklarıydı. 1920’lerden itibaren deniz hamamları evrilerek yerlerini yavaş yavaş kadın ve erkeğin beraber denize girebildiği plajlara bıraktı. Bu blog yazımızda İstanbul’un plajlarını ve onların özelliklerini ele alıyoruz.
Web sitemizi kullanarak çerezlere izin vermektesiniz. Ayrıntılı bilgi için çerez politikamızı inceleyebilirsiniz.
Salı - Cumartesi 10.00 - 19.00
Cuma 10.00 - 22.00
Pazar 12.00 - 18.00
Müze Pazartesi
günü kapalıdır.
Çarşamba günleri öğrenciler müzeyi
ücretsiz ziyaret edebilir.
Tam: 50 TL
İndirimli: 25 TL
Grup: 40 TL (10 kişi ve üstü)
